بهاران لهیب

کابل- با حاکم شدن عام و تام طالبان در سرتاسر افغانستان زندگی نیم بند مردم افغانستان دگرگون شد که باز هم مانند همیشه قربانی درجه یک زنان بودند. زنان خبرنگار هم از این وضعیت به دور نماند و مانند میلیون‌ها زن دیگر شغل خود را از دست دادند. نظر به گزارش‌های که در سال ۲۰۲۳ از طرف «گزارشگران بدون مرز» به نشر رسید. افغانستان را در کنار ویتنام و روسیه خطرناکترین مکان برای خبرنگاران خواندند. خبرنگاران افغان در کنار زندان، شکنجه، قتل و توهین و تحقیر تعداد هم شغل خود را از دست داده‌اند که به کار‌های شاق و یا دست‌فروشی رو آوردند. فرزانه ایوبی از جمله هزارها خبرنگار افغان است که در داخل با هم چون سرنوشت روبه‌رو شده که در کنار جاده‌ای در کابل دست‌فروشی می‌کند.

ما با وی دیدار داشتیم که چنین بیان داشت:«مدت هفت سال من خبرنگار بودم با رسانه‌های زیادی همکاری داشته‌‌ام، با روزنامه‌ها، هفته‌نامه‌ها و تلویزیون‌های خصوصی فعالیت داشتیم. من در این مدت با مشکلات زیادی مواجه شده‌ام، با رسانه‌ای که همکار بودم از  لحاظ اقتصادی درب‌اش بسته شد. بنا من هم شغل خود را از دست دادم. من مجبور به این شدم تا در کنار جاده دستفروشی نمایم.»

فرزانه اضافه می‌کند: «از زمانی که طالبان حاکم شدند خبرنگار زن با مشکلات زیادی روبه‌رو هستند. تعداد از رسانه‌ها بنا به اوضاع بد اقتصادی بسته شدند و اگر تعداد هم فعالیت دارد برای زنان اجازه نیست که کار نمایند. زنان همه خانه‌نشین شدند اجازه کار و فعالیت را ندارند. این دلیل شده که همه بیکار شوند. تنها من در این وضعیت بد اقتصادی قرار ندارم همه همکاران که با آنان صحبت می‌کنم بیکار هستند ومجبور هستند که به کار‌های شاق دست بزنند. من نمی‌خواستم کسی بداند ولی چهره‌های ما شناخته شده است. چون در رسانه کار کردیم. آزار و اذیت می‌شوم. روز قبل دو رسانه را دعوت کردم در مکان که کار می‌کردم تا با آنان صحبت نمایم، با مشکلات مواجه شدم همه به من هجوم آورند و من را گفتند باید ساحه را ترک کنم برایم خطرناک است.»

فرزانه ادامه می‌دهد: «فکر می‌کنم من کار دست فروشی خود را از دست داده‌ام. من نمی‌توانم دیگر دست‌فروشی نمایم. برای این که واقعا احساس خطر می‌کنم. در مجموع برای زنان افغانستان وضعیت بحرانی است. همه می‌دانند که تنها خبرنگاران زن نه که تمام زنان افغانستان شغل خود را از دست داده‌اند. دست به گدایی و یا کار‌های شاق می‌زنند. چون اکثریت اینان نان‌آور خانواده‌های‌شان بودند. در بازار هم چندان خرید و فروش نیست لباس‌های که من برای فروش گرفته بودم. لباس‌های دست دو هستند بسیار ارزان است. قیمتش حدود (۲۰، ۵۰ و یا ۱۰۰ افغانی) می‌باشد از آن بالاتر فروش ندارد. مردمان که از ما این را خریداری می‌نمایند توانایی پرداخت را ندارد. روز‌ها شده که ما هیچ خرید و فروش نداشتیم گاه هم روزانه (۱۰۰ الی ۲۰۰ افغانی) عاید می‌کردیم ، در شرایط فعلی وقتی زنانی دیگر از مشکلات‌شان می‌گویند من جز اشک کار دیگر انجام داده نمی‌توانم.»

وی افزود: «خواهش من از کشور‌های جهان اینست تا زنان افغان را حمایت نمایند و زمینه را مساعد بسازند که زنان افغانستان دوباره شغل شان را به دست بیاورند به خصوص زنانی که نان‌آوران خانواده‌های‌شان هستند  با معاش کمی که به دست می‌آورند شرایط زندگی را برای خانواده‌های‌شان تأمین می‌کردند.»

با وجود این همه مشکلات هنوز هم در بین زنان افکار مبارزه علیه طالبان وجود دارد که فرزانه ایوبی هم جز زنان معترض است که بار‌ها علیه افکار زن ستیزانه طالبان در کنار دیگر زنان به جاده‌ها آمده و صدا بلند نموده است.