سورگل شیخو

حسکه - ما در ماه اکتبر هستیم، ما دو سال از اشغال سرکانیه (راس‌العین) و گری‌سپی (تل ابیض) را پشت سر می‌گذاریم و اشغالگران تخلفات و اقدامات خصمانه‌ی خود را علیه مردم منطقه و غیرنظامیان آنجا متوقف نکرده‌اند. پس از امضای توافق آتش‌بس بین ترکیه-آمریکا و روسیه-ترکیه در شمال و شرق سوریه در اکتبر ۲۰۱۹، تا به امروز هیچ نتیجه‌ایی نداشته است. برعکس، این توافق با هدف افزایش سطح حملات، نقض و اقدامات علیه غیرنظامیان در خط آتش و به ویژه تغییر دموگرافی توسط گروههای دولت اشغالگر ترکیه و ارتش ترکیه انجام شد. پس از رسیدن اشغالگران به مرز ولسوالی تل‌تَمر، همچون روستاهای درداره، ام‌الکف، خشمَت زرگان، اَبوش و روستاهای تل‌جمعه، تل‌کیفچی، تل‌تَویل، تل‌شینان آشوریان، روستای شمال و جنوب راه اصلی M4 ، یعنی تل‌تَویل، دشیشا، ام‌الخیر، گوزَلیه و تل‌الَبَن نیز هدف توپخانه و هواپیماهای اشغالگران قرار گرفت. روستای خشمت زرگان نیز یکی از روستاهایی است که روستای دردارا را از جنوب در فاصله چند متری جدا می‌کند، اگرچه روستای دردارا یک روز در میان ده بار مورد حمله‌ی اشغالگران قرار می‌گیرد.

 

"از بهشت به سوی جهنم"

امینه که کودک دو ساله‌اش را در بغل گرفته و سرش را روی سینه گذاشته است تا احساس آرامش کند، در مورد وضعیت روستا گفت: "روستای ما بشدت مورد بمباران قرار می‌گیرد، ما به دلیل شدت بمباران مجبور شدیم روستا را برای چند روز ترک کنیم. قبل از دو سال پیش، ما زندگی متفاوت و بامعنایی داشتیم. اما به مدت دو سال انگار از بهشت ​​به جهنم آمده‌ایم. طی این دو سال، ده‌ها خانه‌ی ما بر اثر بمباران تخریب شد، روحیه‌ی ما و فرزندان ما رو به وخامت گذاشته است، ده‌ها کودک به همراه خانواده‌هایشان آواره شده‌اند و اوضاع به تمامی وخیم‌تر شده است."

 

"ده سال تلاش برای نابودی در عرض چند ثانیه"

امینه افزود که هر خانواده‌ایی به سه قسمت تقسیم شده است و ادامه داد: "به دلیل اشغال، اکنون هر خانواده به سه خانواده یا ۳ قسمت تقسیم شده است. قسمتی در اردوگاه‌ها، قسمتی در روستا و دیگری در نزدیکی روستا سکونت دارند.  خانواده‌ای که گوسفند و بز داشته و با رنج و زحمت بسیار آنها را پرورش داده بودند، در بمباران‌ها کشته شدند. برای دشمن فرق ندارد که یک جنگجو باشد، یا غیرنظامی است یا گوسفند. حتی گوسفندها از توپ‌باران مهاجمان جان سالم بدر نبردند. انسان‌هایی که سال‌های طولانی شب و ‌روز، در زمستان و تابستان زحمت کشیده تا خانه و روستایشان را ساخته‌اند، طی چند ثانیه توسط اشغالگران ویران می‌شود. نمونه‌ی بارز آن من هستم، دو خانه داشتم، طی بمباران اشغالگران خراب شد. از خورد و خوراک خودم و فرزندانم کسر ‌کردم تا توانستم به مبلغ یک میلیون کاه بخرم، اما در بمباران‌ها آتش گرفت و سوخت. عدالت، انسانیت، وجدان کجاست؟"

 

این جزئیات در فیلم‌های جنگی نیست، واقعیاتی‌ست که ما هر روز با آن زندگی می‌کنیم"

امینه با بیان اینکه خانواده‌ی من به دو قسمت تقسیم شده‌اند، یکی در مدرسه و دیگری در روستا، افزود: "در شبهایی که مورد بمباران قرار می‌گیریم، فرزندانم در دشت و زیر پل، تشنه و گرسنه و در سرما هستند، می‌ترسند و با این ترس و روی زمین می‌خوابند آنچه را که می‌گویم، جزئیات فیلم‌های جنگی نیست، این واقعیت ما است. کاشکی تنها مشکلات ما اینها بودند، همسرم نیز فردی معلول است، با هزار زحمت بسته‌ایی نان بدست آورده، و ما بین ما ۴ نفر در اینجا و ۳ تا از بچه‌هایم در روستا نصف نصف تقسیم می‌کند. اشغالگران افراد معلول را نیز مورد هدف توپ‌های خود قرار می‌دهند. دیگر بس است! بس است تخریب و ویرانی!"

 

 "من می‌خواهم با فرزندان سر یک سفره بنشینم"

امینه با قلبی آکنده از درد و غم می‌گوید: "من می‌خواهم تا همه‌ی فرزندانم را دور هم جمع کرده و با آنها بر سر یک سفره بنشینم، اما نمی‌توانم. این گناه است، چرا هیچ کس ما را احساس نمی‌کند و نمی‌فهمد! آنها از سوریه چه می‌خواهند؟ خلق سوریه اشتراکات زیادی دارد، آنها از این مردم چه می‌خواهند؟ اغلب کودکان ما گرسنه به رختخواب می‌روند، زیرا وضعیت اقتصادی ما بسیار بد است. اگر غذایی داشته باشیم، می‌خورند، در غیر اینصورت گرسنه می‌خوابند. آیا کسی درد ما را می‌فهمد؟" نه، نه کشورهای عربی و نه اروپایی‌ها این درد را احساس و درک نمی‌کنند، تنها ماییم که قربانی هستیم."

 

"آینده‌ی کودکان در خطر است"

امینه توجه خود را به آینده‌ی کودکان و خطرات امروزی از نظر تحصیلی جلب کرد و گفت: "نه تنها بزرگسالان، بلکه کودکان نیز قربانی این جنگ و اشغال دولت ترکیه و مزدورانش شدند. به دلیل اشغال، مدرسه‌ی روستا در حال حاضر تعطیل است و چند روز قبل نیز بمباران شد. آینده‌ی فرزندان ما در خطر است. آنها روز به روز در حال رشد هستند، بدون اینکه به مدرسه بروند و زبان خود را یاد بگیرند."

 

تقاضا از کشورهای عربی و اروپایی

امینه در پایان گفت: "جنگ باید پایان یابد، آن را متوقف کنید. ما فقط این را می‌خواهیم، ما کمک‌های بشردوستانه‌ی دولت‌ها را نمی‌خواهیم. ما می‌خواهیم به سرزمین خود بازگردیم و در صلح و امنیت زندگی کنیم. امیدواریم که دول عربی و اروپایی راه‌حلی برای اشغال سرزمین ما از سوی ترکیه پیدا کنند. امیدوارم همه‌ی جهان و کشورها به طور موثر صدای من را بشنوند و خواسته‌های ما را برآورده کنند."