افزایش خشونت علیه زنان پس از زلزله
گوکچه کورکماز روانشناس با بیان این‌که خشونت در ترکیه با وقوع زلزله افزایش یافته است، بر اهمیت همبستگی برای زنان تأکید کرد.
مدینه مامداوغلو
آمد- ٣ ماه از زلزله‌ی شش فوریه(١٧ بهمن‌ماه) که مرکز آن شهر مرش بود می‌گذرد. در ١١ شهر زلزله‌زده نیازهای حیاتی شهروندان به طور کامل برآورده نشده است. ساکنان این منطقه همچنان از داشتن آب سالم محروم هستند. پس از زلزله، زنان همچنان بیشترین سختی را تجربه می‌کنند. خشونت علیه زنان حتی در حال حاضر در چادرها ادامه دارد. در دادگاه‌هایی که در اثر زلزله آسیب دید‌ه‌اند، شکایت خشونت‌آمیز یا درخواست طلاق پذیرفته نمی‌شود. براساس اخباری که پس از زلزله در مطبوعات منتشر شد، دو زن یکی در هاتای و دیگری در ملتیه توسط مردان به قتل رسیدند. زنان خواستار همبستگی در برابر خشونتی که در چادرها گسترش می‌یابد، شدند.
زنانی که پس از زلزله بە گروەهای جست‌و‌جو پیوستند در این روند مسئولیت‌های زیادی را بر عهده گرفتند. کار تعمیر و نگهداری فعلی در زمان زلزله دشوارتر شده و ایمنی زنان در چادرها نیز اغلب در دستور کار قرار دارد. اغلب ذکر می‌شود که زنان در چادر احساس امنیت نمی‌کنند و حریم خصوصی ندارند. آخرین اتفاق ملتیه نشان داد که روی این تفکر کار نشده است. روانپزشک گوکچه کورکماز با بیان این‌که هیچ شکایتی از خشونت در مناطق زلزله زده وجود ندارد و این وضعیت خشونت سیستماتیک است، مشکلات زنان ساکن در مناطق زلزله‌زده را مورد بحث قرار داد.
گوکچه کورکماز، اظهار داشت که دولت در شهرهایی که هنوز نیاز به سرپناه و آب سالم برآورده نشده است و تنها با کمک سازمان‌های فمینیستی بە AFAD (سازمان مدیریت رویدادهای طبیعی ترکیه) برخی از نیازهای مردم برآورد شدە است می‌خواهد آن را بە عنوان بخشی از فعالیت‌های خود نشان دهد.
«دولت مردم را گرسنه و در سرما رها کرد»
گوکچه کورکماز در مورد مشکلات اصلی شهروندان در مناطق زلزله‌زده چنین گفت: «حضور دولت یعنی رها کردن مردم در گرسنگی، سرما و مرگ در ۱۱ شهر به مدت ۲ ماه. در واقع نە تنها بە زلزله زدگان هیچ کمکی نکرد بلکە این مناطق را بە عنوان یک منطقه‌ی رانت‌خواری برای خود در نظر گرفت و در واقع دولت عدم وجود خود را در اینجا بە اثبات رساند. اینجا یک کمپ چادری است که توسط دولت افتتاح شده است، اما مردم می‌گویند که نمی‌توانند نیازهای اولیه‌ی خود را برآورده کنند. روز گذشته ساختمانی در مجاورت محوطه‌ی چادر تخریب شد و در این روند نه سلامتی مردم ساکن آن‌جا و نه کودکان در نظر گرفته نشد. الان هم همه جا غبارآلود است. آن‌ها در همه جا مورد غفلت قرار می‌گیرند، اما به این دلیل نیست که آن‌ها این منابع را ندارند. به ویژه مانند HDP(حزب دموکراتیک خلق‌ها)، حمایت فمینیستی برای فاجعه، SES، TTBو KESK تلاش می‌کنند تا جایی که می‌توانند همکاری‌ها را افزایش دهند. آن‌ها به منابع بزرگتری از اینجا نیاز دارند.»
گوکچه کورکماز تشکل‌های کارگری و صنفی را صدایی برای نیازهای مناطق زلزله زده دانست و اعلام کرد که باید در شهرها با وحدت و اتحاد مبارزه کرد.
«خشونت در زمان زلزله افزایش یافته است»
گوکچه کورکماز با بیان این‌که خشونت و کشتار زنان با وقوع زلزله شدیدتر شده است، درباره‌ی مشاهدات خود در شهرها نیز گفت: «خشونت همسر، خشونت خانگی، کار مراقبتی حتی قبل از زلزله هم وجود داشت. بعد از زلزله نیز از بین نرفته است. تا جایی که من در مصاحبه‌های شخصی مشاهده کرده‌ام، خشونت مردان تشدید شده است. زیرا مردان به جای تجربه‌ی غم و اندوه و از دست دادن آن‌ها و باز کردن این احساسات سعی می‌کنند درد را از همسر یا فرزندان خود دور کنند. من به آنتاکیه رفتم و مدتی است که اینجا هستم. ما در اینجا موارد زیادی از خشونت مردان را شنیده‌ایم. هیچ جایی وجود ندارد که زنان بتوانند برای این خشونت اقدام کنند. مور چاتی روی این موضوع کار کرد. با این حال، هیچ مکانیزم دولتی کار نمی‌کند. همه جا پر از پلیس و سرباز است اما آن‌ها فقط برای افزودن به هرج‌ومرج آن‌جا هستند. ما به عنوان سازمان‌های زنان تلاش می‌کنیم با هم در مقابل این امر بایستیم.»
«بار سنگین بر دوش زنان است»
گوکچه کورکماز با اشاره به این‌که زنان در مناطق زلزله‌زده روند شدیدتری نسبت به دوران همه‌گیری کووید19 را تجربه می‌کنند، گفت: «در زمان همه‌گیری کووید19 ما در خانه‌هایمان گیر کرده بودیم، زیرا مدرسه نبود، مراقبت از بچه‌ها بر دوش زنان مانده بود. همان‌طور که بار کار خانه در طول همه‌گیری افزایش یافت، زنان نیز در زمان زلزله به سختی زندگی می‌کنند.»
گوکچه کورکماز با اشاره به این‌که زنان در شرایط ناممکن از خانواده‌ی بزرگ مراقبت می‌کنند، گفت: «اینجا تمام شهر ویران شده است، مردم عزیزان خود را از دست داده‌اند و زنان به دلیل این وضعیت سعی در پاکسازی و بازسازی زندگی خود دارند. از این نظر، تنها زنان هستند که کار مراقبت را انجام می‌دهند.»
«ما باید شهرهای برابر و آزاد بسازیم»
گوکچه کورکماز در نهایت به نقش زنان در بازسازی و همبستگی که باید وجود داشته باشد، پرداخت و گفت: «این خستگی جسمی و بیماری را به همراه دارد. از یک طرف این قدرت و از طرف دیگر سرمایه‌های او این شهرها را به این وضعیت رساند. ما باید زندگی را از نو بسازیم. به عنوان زنان، وقتی این شهر ویران شد، باید به جای استفاده از کار خود با تقسیم کار جنسیتی مانند گذشته، شهرهای برابرتر و آزادتر بسازیم. نقش زنان در فرآیند بازسازی و سازندگی بسیار مهم است. آن‌ها کسانی هستند که در اینجا روابط خود را دوباره برقرار کرده‌اند و شادی را به ارمغان می‌آورند.»
