مدینه مامداغلو

سمسور- پس از گذشت ۸ ماه از زلزله با مرکزیت مرش و سمسور، هنوز زخم‌های ناشی از این حادثه در سمسور التیام نیافته است. زنان زلزله‌زده امسال مراسم ۲۵ نوامبر را در چادرها و کانتینرها سپری خواهند کرد. این زنان که از لحظه وقوع زلزله تلاش کرده‌اند زندگی خود را از نو بسازند، طی ۸ ماه گذشته در جستجوی برقراری نظم بوده و در این مدت با انواع خشونت مواجه شده‌اند. علیرغم عدم اتخاذ تدابیر مؤثر و پایدار علیه خشونت، اعضای KESK که قصد برگزاری مراسم روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان در ۲۵ نوامبر در این شهر را دارند، قرار است با انجام کارهای آگاهی‌بخشی علیه خشونت و غربالگری بهداشتی، زنان را یاری کنند. زنان شاغل در اردوگاه کانتینر و چادر نیز با تأکید بر اینکه خود از زلزله‌زدگان هستند، بر اهمیت همبستگی بیرونی تأکید می‌کنند. زنان هم‌اکنون با معضلاتی همچون خشونت، بیماری، نبود سرپناه و بهداشت دست و پنجه نرم می‌کنند.

در گفت‌وگویی با رنگین کیلیچ، عضو مجمع زنان KESK و دبیر زنان شاخه سمسور اتحادیه کارگران خدمات بهداشتی و اجتماعی، درباره مشکلات زنان شهر سمسور و برنامه‌های ۲۵ نوامبر، وی با تأکید بر قرار گرفتن زنان در معرض انواع خشونت‌های اقتصادی، فیزیکی و روانی، در خصوص مسائل مربوط به مسکن و بهداشت در این شهر نیز صحبت کرد.   

رنگین کیلیچ توضیح داد که زنان از زمان وقوع زلزله تاکنون، مبارزه برای برقراری نظم را با فرایند سوگواری ترکیب کرده‌اند و به همین دلیل، نسبت به خشونت‌های واردشده آگاهی کامل نداشته‌اند. وی با اشاره به وجود مشکلات جدی مسکن و زندگی، گفت تعداد زنانی که بی‌توجه به خشونت‌های وارده، آنها را نادیده می‌گیرند، افزایش یافته است. وی معتقد است نظام فعلی زنان را به این وضعیت سوق داده است.

 

آگاهسازی در مورد انواع خشونت  

با توجه به اظهارات رنگین کیلیچ، زنان در برابر خشونت سکوت اختیار کرده و شکایتی مطرح نمی‌کنند. همچنین زنان پناهنده به دلیل تهدید به اخراج از محل سکونت، قادر به مطرح کردن خشونت‌ها نیستند.

وی تصریح کرد: خشونت تنها یکی از ابعاد این دوره است. طی ٨ ماه گذشته، انواع خشونت هم از نظر کمیت و هم کیفیت افزایش یافته است. از آنجایی که هیچ نهادی این دوره را پیگیری نکرده، هیچگونه محافظت یا اقدامی برای متوقف کردن خشونت صورت نگرفته است. امروزه زنان در ابتدا در معرض خشونت اقتصادی قرار گرفته و سپس با خشونت‌های فیزیکی و روانی روبرو می‌شوند که این موارد در یک مکان متمرکز رخ می‌دهد. با عدم افشای خشونت‌ها، آنچه در چادرها و کانتینرها اتفاق می‌افتد در همانجا باقی می‌ماند. هرچه این وضعیت گسترش می‌یابد، خشونت مشروعیت و سازمان‌یافتگی بیشتری پیدا می‌کند و آگاهی زنان و جامعه نسبت به آن کاهش می‌یابد.   

 

بررسی مسائل بهداشتی و اجتماعی

بنابر اظهارات رنگین کیلیچ، علاوه بر خشونت، فعالیت‌هایی در خصوص مشکلات بهداشتی نیز به صورت صحرایی انجام خواهد شد. وی اعلام کرد در چارچوب برنامه‌ها، نمایش فیلم و صدور بیانیه مطبوعاتی نیز پیشبینی شده است.   

کیلیچ در این باره چنین بیان کرد: ما نیز در هفته ۲۵ نوامبر به خشونت رو به افزایش توجه خواهیم کرد. این فاجعه طبیعی در شرایط فقر، موجب تشدید خشونت علیه زنان شده است. فعالیت‌هایی در این زمینه صورت خواهد گرفت. همچنین مشکلات بهداشتی جدی در شهر وجود دارد. به ویژه به دلیل نبود بهداشت و آب تمیز، زنان با بیماری‌های عفونی دست و پنجه نرم می‌کنند. ما با انجام غربالگری سلامت، تلاش می‌کنیم این فعالیت‌ها افزایش یابد. این دوره هم برای زنان و هم برای ما بسیار دشوار است، زیرا مورد مشخصی وجود ندارد. این دوره مشکلات بسیار جدی‌ای را به همراه آورده که عمدتاً زنان با آن روبه رو هستند.

 

«هدف ما القای امید به زنان است»

بنابر گفته‌های رنگین کیلیچ، هدف از فعالیت‌های آنها افزایش همبستگی با زنان زلزله‌زده است.

وی تشریح کرد: زنان هم‌اکنون در دوران سوگ به سر می‌برند. شرایط نیز موجب محرومیت شدید آنها شده است. ما با توجه به خشونت، فقر و نبود ابتدایی‌ترین حقوق، به این موضوع خواهیم پرداخت که چگونه می‌توان این مسائل را برطرف کرد و با همبستگی عمل خواهیم کرد. در حالی که خودمان نیز در دوران سوگ به سر می‌بریم، می‌خواهیم با برگزاری مراسم ۲۵ نوامبر، امیدی را در زنان ایجاد کنیم. این دوره با فراموشی شدیدی همراه بوده است. ما با حضور در صحنه، حس تنها نبودن را به آنها القا خواهیم کرد.

 

«همبستگی ما را پابرجا نگه می‌دارد»

در این خصوص، رنگین کیلیچ بر اهمیت همبستگی بیرونی تأکید کرد و اظهار داشت که همبستگی متمرکز بر یافتن راه حل‌ها از همبستگی صرف مؤثرتر است.

وی در پایان چنین بیان کرد: حضور ما در صحنه موجب پابرجا ماندن و امیدواری ما شده است. در این شرایط، همبستگی انجام شده اهمیت بسیاری دارد. یک فرایند همبستگی به جای کمک صرف، برای همگان شفابخشتر خواهد بود. ما خواستار یک وضعیت غیرعالی‌رتبه‌ای هستیم که درک کننده باشد و بتواند در حل دائمی مسائل موجود، راه حل ارائه دهد. این شبکه همبستگی به ما حس تنها نبودن می‌دهد و باعث می‌شود صدایمان بیشتر شنیده شود.