«سونامی خودکشی دانش‌آموزان؛ نتیجه مستقیم ناکارآمدی نظام آموزشی و تحمیل ایدئولوژی»
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران افزایش موارد خودکشی دانش‌آموزان را به سونامی تشبیه کرد و آن را نتیجه مستقیم سیاست‌های ناکارآمد، فشارهای سیستم آموزشی، بحرانهای اقتصادی، فشار ایدئولوژیک و تحمیل روانی به دانش‌آموزان عنوان کرد.
مرکز خبر- روز جمعه ٩ آذرماه، شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران با انتشار بیانیه‌ای ضمن اشاره به خبر خودکشی سوگند زمانپور، دانش‌آموز ۱۶ ساله در مسجدسلیمان، نوشت: خودکشی سوگند زمانپور تنها یک حادثه نیست بلکه بخشی از زنجیره‌ای هولناک است که زخم عمیق دیگری بر پیکره جامعه آموزشی ایران وارد کره است.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران افزایش موارد خودکشی دانش‌آموزان را به سونامی تشبیه کرد و آن را نتیجه مستقیم سیاست‌های ناکارآمد، فشارهای سیستم آموزشی، بحرانهای اقتصادی، فشار ایدئولوژیک، نبود امکانات حمایتی و تحمیل روانی به دانش‌آموزان عنوان کرد.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران در بیانیه‌ی منتشر شده با بیان اینکه «نظام آموزشی به نیازهای روانی و اجتماعی دانش‌آموزان بی‌اعتناست»، نوشت: نظام آموزشی ایران با اصرار بر تحمیل ایدئولوژی‌های یک‌جانبه و تبدیل مدارس به ابزار القای باورهای خاص، دانش‌آموزان را از هویت و زندگی‌شان تهی می‌کند و به جای پرورش تفکر خلاق و توجه به دغدغه‌های نسل نوجوان، مدارس به مراکزی برای سرکوب تفاوت‌ها و تحمیل الگوهای از پیش تعیین‌شده تبدیل شده‌اند.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران در ادامه‌ی بیانیه‌ی خود با اشاره به اینکه فشارهای ناشی از آموزش غیرعادلانه، شرایط معیشتی دشوار خانواده‌ها و فضای سرکوب، مدارس را به میدان آسیب‌های روانی تبدیل کرده است، افزود: اصرار بر تحمیل ارزش‌ها و ایدئولوژی‌های خاص، تنها بر شدت این بحران می‌افزاید.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران همچنین با اشاره به اینکه اصرار نظام آموزشی ایران بر تحمیل و القای باورهای تحمیلی منجر به بن‌بست روانی و اجتماعی در دانش‌آموزان شده است، نوشت: مسئولان به جای اصلاح زیرساخت‌ها و ایجاد محیطی امن برای رشد فکری و روانی نوجوانان، با تحمیل آموزش‌های غیرضروری و القای باورهای تحمیلی، آن‌ها را به سوی بن‌بست روانی و اجتماعی سوق می‌دهند.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران در پایان بیانیه‌ی خود با طرح این سوال که آیا سیاستگذاران می‌دانند که سونامی خودکشی در مدارس نتیجه مستقیم بحرانهای اقتصادی، فشار ایدئولوژیک، نبود امکانات حمایتی و تحمیل روانی به دانش‌آموزان است، از سیاستگذاران جمهوری اسلای پرسید که آیا آن‌ها حاضرند در قبال هر جان از دست رفته در این مدارس، که آینده کشور بودند، پاسخگو باشند؟