مقاومت زنان و حمایت جهانیان می‌تواند چرخ سرنوشت در افغانستان را تغییر دهد
"بر این باورم که اگر زنان افغانستان مورد حمایت قرار گیرند می‌توانند از حق خودشان در کشور دفاع کنند."
سمیرا صلواتی
مرکز خبر - در رابطه با وضعیت اخیر افغانستان در دو هفته‌ی اخیر و موقعیت کنونی زنان با عسل پارسی‌منش فعال حقوق مدنی افغانستان مقیم آلمان گفت و گویی انجام داده‌ایم، متن گفت وگو به طور کامل به شرح زیر است:
در طول این دو هفته که از اشغال افغانستان توسط طالبان گذشته، شما وضعیت افغانستان را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
بعنوان یک افغانستانی و عضو جامعه‌ی مدنی افغانستان وضعیت کشور را در این مدت بسیار نگران‌کننده می‌دانم. تا آنجایی که با مردم بدخشان و افغانستان در تماس هستم خبرهای خوشی از آنجا ندارم و وضعیت کشور فاجعه است.
زنان افغانستان در چه وضعیتی بسر می‌برند؟
وضعیت زنان بسیار نگران‌کننده است، سرنوشت نامعلومی در انتظار آنان است. در همین اواخر مجاهدین اعلام داشته‌اند که زنان باید تا اطلاع ثانوی در خانه‌هایشان بمانند زیرا طالبان به دیدن آنها در بیرون از خانه عادت ندارد. وضعیت مردم بسیار خراب است. بانک‌ها بسته، کارمندانی که کار کرده‌اند حقوق‌شان را دریافت نکرده و در حال حاضر به کسی پول نمی‌دهند. دولت نیز حقوق آنها را نداده فرار کرد. خانواده‌هایی که بستگانشان در خارج از افغانستان زندگی می‌کنند نمی‌توانند از آنها پولی دریافت کنند. وضعیت اقتصادی دچار بحران شده و یک کیسه آرد به ۳.۵ افغانی رسیده است. کارت موبایل و سیم کارت قابل دسترسی نیستند. کسی بدون اسناد نمی‌تواند از کشور خارج شود. ما شاهد انفجار روز پنج‌شنبه بودیم که صدها نفر شهید دادیم. در مرزها هزاران نفر در انتظار نشسته و اجازه‌ی ورود به کشورهای همسایه را به آنها نمی‌دهند. همچنین طالبان وارد مغازه‌ها شده و از آنها برای بنزین ماشین و چیزهای دیگر به زور پول می‌گیرد. چنانکه از بدخشان اطلاع دارم، طالبان به دنبال افراد دولتی هستند بعد از پیدا کردن آنها را با خود برده و مفقود می‌کنند. زنانی هم که نامزد و یا همسرشان ارتشی بوده و به نحوی همسرشان را از دست داده‌اند را جهت جهادالنکاح با خود می‌برند.
آزادی و حقوقی که برای زنان بحث می‌شد تا چه اندازه صحت دارد؟
تنها چیزی که می‌توان مشاهده کرد آزادی‌های محدودی به چند خبرنگار داده بودند که آنهم نمادین بوده و بدین طریق می‌خواهند توجه جوامع بین‌الملل را جلب کرده و بگویند که طالبان تغییر کرده تا آنها را به رسمیت بشناسند. در حالیکه ما شاهد هستیم که اجازه‌ی خروج زنان از منزل را نداده چون گویا به زنان در خیابان‌ها عادت ندارند و دوست ندارند بیرون باشند و این مورد دال بر تمام واقعیت‌هاست.
مکاتب در کل و بخصوص برای زنان هم بسته‌ست، تمام کارمندان در حال حاضر سر کار نمی‌روند و به آنها گفته شده که تا اطلاع ثانوی در منزل بمانید. هیچ حقوقی برای زنان قائل نشده، نمی‌شوند و نخواهند شد.
منطقه‌ی پنجشیر تنها منطقه‌ایی که مقاومت کرد و تسلیم طالبان نشد، به نظر شما این مقاومت می‌تواند آینده‌ی افغانستان را تغییر دهد؟
پنجشیر منطقه‌ایی‌ست که در حال مقاومت و آماده‌باش هستند. مابین پنجشیر و طالبان مذاکره و گفت وگوهایی در حال انجام است. حرف‌هایی را که احمد مسعود می‌گوید حرفهای یک ملت است، حرفهای تمام زنان این خطه است که طالبان را نمی‌پذیرند و اگر هم پذیرفته نشوند احتمال وقوع یک جنگ داخلی زیاد است. بغیر از پنجشیر، منطقه‌ی اندراب نیز خط مقدم جبهه‌ی جنگ است و تسلیم نشده‌اند. البته قسمتی از اندراب در دست مقاومت‌گران و قسمتی هم در دست طالبان است. در این چند روز اخیر بر اساس منابع داخلی که بدست ما رسیده در منطقه‌ی اندراب فاجعه رخ داده، طالبان در تاریکی شب به منطقه رفته، مقاومت‌گران به کوه فرار کرده و زنانی که در آنجا ماندند را دستگیر و خیلی از کودکان را نیز سر بریده‌اند و تمام اموال و دارایی منازل را به غارت برده‌اند.
به نظر شما آیا دول بین‌الملل می‌توانند حامی و پشتیبان مردم افغانستان باشند؟
من به عنوان یک شهروند افغانستانی هیچ توقعی از هیچ دولتی ندارم زیرا آنها به طالبان مشروعیت دادند و ما را به چنین حال و روزی انداختند. آمریکا نیز حامی طالبان بود و پروژه‌ی طالب پروژه‌ی خود آمریکایی‌ها بود. بر اثر این وقایعی که در این مدت رخ داده مردم بسیاری مهاجرت کرده و هنوز هم در حال مهاجرت هستند و این وضعیت غیر قابل تصور است. زیرا سرمایه‌های داخلی افغانستان را به خارج انتقال دادند و کسی که بتوانیم با آنها افغانستان را بسازیم وجود ندارد.
سطح سازماندهی زنان برای کسب حقوق خویش و تغییر وضعیت موجود را چگونه تحلیل و بررسی می‌کنید؟
زنان افغانستان زنان قهرمانی بوده و همیشه در کنار مقاومت‌گران برای آزادی جنگیده‌اند. همچنان که شاهدیم در چنین وضعیتی نیز با بیرون آمدن از خانه و اعتراض نمودن می‌خواهند از حق و حقوق خود دفاع کنند. بر این باورم که اگر زنان افغانستان مورد حمایت قرار گیرند می‌توانند از حق خودشان در کشور دفاع کنند. همچنین در خارج از کشور زنان افغانستانی در حال تلاش هستند تا صدای زنان داخل کشور شوند و جبهه‌ی آنها را در خارج از کشور زنده نگه دارند و صدایشان را به گوش جهانیان برسانند.
و در پایان پیام من برای مردم افغانستان این است که همگی بدانیم این ظلمت و تاریکی پایان خواهد یافت و روز روشن فرا خواهد رسید، فقط باید مقاومت کرده چون ما در کنارشان هستیم و ساکت نخواهیم نشست. از تمام مردم جهان خواهانیم که در کنار ما باشند و اجازه ندهند که صدای عدالت‌خواهانه‌ی مردم افغانستان خاموش شود و ما را به باد فراموشی بسپارند.