بهاران لهیب

کابل- از تاریخ ۲۳ الی ۳۰ عقرب ۱۴۰۲، نمایشگاه صنایع دستی زنان افغانستان در «کابل ننداری» برگزار شد. این نمایشگاه به شدت از طرف طالبان کنترل می‌شد. ما با نیلوفر فخری یکی از زنان تجارت‌های کوچک گفت‌‌وگو نمودیم تا بیشتر از زبان وی وضعیت حاکم در نمایشگاه را بدانیم.

نیلوفر فخری یکی از زنان افغانستان است، که کار و بارش در بخش تولید لباس افغانی و زنان می‌باشد. وی از جمله زنانی بوده که هیچگاهی به مکتب نرفته بود و فقط کار‌های امور منزل و طفلداری را پیش می‌برد. زمانی که همسرش یگانه نفقه‌آور خانواده‌ای شش نفری وی مبتلا به مریضی شد. نیلوفر تصمیم می‌گیرد که همسر بیمار و کودکانش را حمایت کند. بنا وی به مکتب رفته و در کنار آن خیاطی را نیز آموزش می‌بیند و حالا وی یکی از زنان فعال و حمایت کننده سایر زنان دیگر در سمت غرب افغانستان می‌باشد.

 به همین دلیل نیلوفر به کابل آمده تا هنر خود و سایر زنان محله‌اش را به نمایش بگذارد و اجناس‌شان را بە فروش برساند تا در کنار زندگی خود، زندگی زنان دیگر را نیز تأمین نماید.

نیلوفر در مورد وضعیت این بار نمایشگاه می‌گوید: «تمام کارمندان زن و مرد اداره کننده طالبان پاکستانی‌ها بودند.»

در جریان نمایشگاه دو زن از فروشنده‌گان نسبت به وضعیت حاکم در نمایشگاه اعتراض نموده‌اند که نیلوفر جریان را چنین بیان می‌دارد: «دو زن فروشنده از طرف طالبان در جریان نمایشگاه دستگیر شدند این زنان، فروشنده‌گان مواد غذایی هستند، در نمایشگاه به مردان اجازه داده نشده بود که شرکت نمایند.(دلیل که این زنان خواستار شده‌اند که مردان اجازه پیدا کنند که در نمایشگاه شرکت نمایند. چون اقتصاد خانواده‌ها در شرایط فعلی دست مردان است در تمام نمایشگاه‌هایی که تحت حاکمیت طالبان دایر شده، تنها خریداران مردان بوده‌اند به همین دلیل این دو زن فروشنده اجازه شرکت مردان را خواهان شده‌اند.) زنان معترض به این بودند که فروشات نداشته‌اند و مصارف که حداقل در این جریان کرده بودند نمی‌توانستند تأمین نمایند.»

نیلوفر ادامه می‌دهد: «زنان اداره طالبان آمدند و تمام اجناس این دو زن معترض را جمع نمودند و اعلام داشتند بعد از ختم نمایشگاه بیایند وسایل‌شان را تسلیم شوند. ولی بعد از گذشت یک دو ساعت دوباره به آنان اجازه داده شده که به نمایشگاه بپیوندند. دقیق نمی‌دانم که در مدت که آنان نبودند برسر شان چه گذشته است. ولی یکی از آن زنان زمانی که برگشت در وضعیت خوب روانی قرار نداشت.»

نیلوفر می‌افزاید: «بعد از حاکمیت طالبان هربار که نمایشگاه‌ها برگزار می‌شد هم چون وضعیت حاکم نبود. ولی این بار زنان زیاد از لحاظ مالی ضربه دیدند و مجبور شدند تمام وسایل خود را لیلام نمایند.»

نیلوفر در ‌آخر پیامی دارد: «با این که بعضی از زنان تجارت پیشه نظر داشتند که دیگر در همچو برنامه‌ها شرکت نکنند چون نتوانستند که عاید به دست بیاورند. ولی ما هر قدر سرکوب شویم. نباید تسلیم شویم. چون اینان مکاتب و پوهنتون‌ها(دانشگاه‌‌ها) را بستند و به زنان اجازه گشت و گذار را نمی‌دهند. بنا فقط یگانه کار که ما اجازه داریم شرکت در همین نمایشگاه‌ها است و دلیلی که اینقدر بد رفتاری می‌کنند تا ما زنان در اینجاها هم حضور پیدا نکنیم. بگذاریم ما از لحاط اقتصادی فایده نداشته باشیم ولی به هر صورت تسلیم وضعیت و خواست‌ها طالبان نشویم.»